เชียงคาน

เชียงคาน
ช่วงเวลาสี่โมงเย็น แดดเริ่มอ่อนแรง พ่อค้าแม่ค้าเริ่มน้ำสินค้าออกมาต้ังเรียงรายตามทางเดินที่ชื่อว่า "ถนนคนเดิน"
สถาปัตยกรรมบ้านที่เป็นไม้ตลอดทั้งแถบ สร้างความสวยงามเป็นอัตลักษณ์ หลังคาที่สูงต่ำลดหลั่นกันตามธรรมชาติ แต่ยังสวยงาม
บ้านหลายหลังถูปรับปรุงให้เป็นที่พักขนาดเล็ก บ้างบ้านปรับเป็นโรงแรม บางบ้านปรับเป็นร้านอาหาร บางบ้านยังคงเดิมแต่น้อยมาก
ผู้คนพลุกพล่านต่างเดินทางมาเพื่อพักผ่อนก่อนช่วงปีใหม่ ถ้าให้ทายก็บอกได้ว่าเป็นจากเมืองใหญ่ ชุดเสื้อกันหนาวที่สวมใส่บ่งบอกถึงฐานะ 
ตลอดทางเดินถนนคนเดิน เดินทอดน่องมองสินค้าก็คงยังเป็นสินค้าท้องถิ่น แม้จะสินค้าจากที่อื่นก็ไม่มาก
อาหารยอดฮิตที่ได้ยินคำบอกเล่ามาคือกุ้งทอดเชียงคาน เดินมองหาอยู่นานแต่ยังไม่เจอ สงสัยเราจะมาเร็วไป
เจ้าถิ่นลูกครึ่งเมืองเลยปทุมธานี เล่าว่า "เมื่อก่อนเชียงคานเป็นโรงเลื่อย พ่อแม่ของเธอเจอกันที่โรงเรื่อย"
พ่อของเธอเป็นช่าง ส่วนใหญ่สาวเมืองเลยช่วงนั้นแต่งงานกับคนที่อื่น ที่มาเจอกันที่โรงเลื่อย
เราไม่ได้เดินถึงตอนค่ำมืด ก่อนกลับแวะไปยืนดูแสงอาทิตย์ลงขอบฟ้าที่ริมแม่น้ำโขงแสงสีทองค่อยๆหลายเป็นสีชมพูแดง ยังคงเห็นชาวบ้านที่ปลาที่แม่น้ำโขงบนเรือลำเล็กๆแคบ กำลังพายเรืออยู่แถวริมตลิ่ง แล้วเราก็รีบกลับก่อนที่ตะวันจะลับขอบฟ้า